Zaburzenia płodności dotyczą około 20% par. Rozpoznajemy je, jeżeli po roku regularnego współżycia nie dochodzi do zajścia w ciążę. Przyczyny są rozmaite, ale uważa się , że główny problem, to przesunięcie macierzyństwa na czwartą dekadę życia kobiety. Około 40% to „czynnik kobiecy”, 40% „czynnik męski” 20% oboje partnerzy mają problem z płodnością. Około 20% to tzw. „niepłodność idiopatyczna” – bez dających się ustalić przyczyn.

Podstawowa diagnostyka jest prosta: Po pierwsze: ocena nasienia partnera. Po drugie: ocena jajeczkowania. Po trzecie: diagnostyka drożności jajowodów. Dopiero wykonanie tych badań pozwala na rozszerzanie diagnostyki lub wdrożenie leczenia. W zależności od rozpoznania rozpoczynamy leczenie: indukcję jajeczkowania, leczenie farmakologiczne partnera, inseminację domaciczną odpowiednio przygotowanym nasieniem partnera.

Całe postępowanie powinno zakończyć się w ciągu 12 -24 miesięcy zajściem w ciążę. Brak wyników leczenia sugeruje konieczność przekazania pacjentów do ośrodka specjalistycznego celem leczenia metodą „In vitro” lub rozważenie adopcji. Nie można pozwolić na marnowanie „czasu reprodukcyjnego” na nieskuteczne działania lub metody o wątpliwej skuteczności.